Wierszomyśl

Gdzieś słyszę melodię

Dosyć odległą, niczym echo.

Chyba nawet ją kojarzę.

Chociaż nie wiem dlaczego.

Próbuję uchwycić nuty,

Chociaż nie umiem ich czytać.

Tajemny język.

Więc słucham słów,

Jakby były moje.

Dlaczego nie są moje?

Ty lepiej wiesz, jak się wyrazić.

Czytasz we mnie tą melodię,

Czujesz ją podobnie.

Stoję więc na baczność

I się poddaję.

Bo to takie prawdziwe.

Piękne i bolesne.

Bo żyję.

Oh, jak bardzo pragnęłam się uwolnić.

Obudzić.

W końcu przetrzeć oczy.

Wokół mnie świat płynął,

Jakby nigdy nie istniał.

Szara zasłona mgły - niewyraźne kontury.

Oh, jak bardzo pragnęłam się obudzić.

Dzień za dniem egzystowałam.

Nie czułam nic, prócz cierpienia.

Wściekłości.

Pożerającej mnie skutecznie,

Po trochu.

Traciłam duszę.

Oh, jak bardzo pragnęłam się uwolnić.

Obudzić.

W końcu przetrzeć oczy.

Czasami pośród nocy widziałam światło. 

Gwiazdy. 

Marzyłam wtedy, że jestem czymś więcej, niż cieniem. 

Rozpostrzec skrzydla

I wzlecieć. 

Zawsze jednak spadałam. 

Na dno. 

Oh, nie mam odwagi, aby się uwolnić. 

Obudzić. 

I przetrzeć oczy. 

Miłości najsłodsza, zwana młodością.

Eliksirze prawdy, co z czasem zamierasz

Na wargach tych, co w dorosłość kroczą.

Nieczuli na prądy, które wywierasz.

Stracili wzrok swój bystry,

Pełen skali swych barw.

Ujrzeli szarość strapioną

Krwią wonną skropioną. 

I czasem tylko dostrzegą

Przebłyski tęczy wśród chmur.

I może zdjęci grozą

Zbudują nowy mur.

A inni sięgną po łom

Aby przebić się dalej

Nie wierząc już w zło

Pragnąc uwierzyć, iż życie jest dalej

Tym samym, co dawniej w dziecięcych snach.

Świat gubi swe barwy z czasem, gdy wyrastamy z pięknych, niewinnych marzeń. 

Momentami zazdroszczę dzieciom ich beztroski, tego jak potrafią cieszyć się każdą chwilą.

Dlaczego najbardziej ranią nas Ci, których kochamy?

Dlaczego okrywają się płaszczem hipokryzji, nie dostrzegając w sobie wad, które nam wytykają tak bezwstydnie.

Dlaczego mamy zapomnieć o sobie na rzecz Ich pragnień.

Dlaczego mamy udawać kogoś, kim nie jesteśmy?

Dlaczego tak ciężko zaakceptować Im - ale i nam samym - prawdę o nas?

Każdego dnia czuję coraz mniej,

Tych emocji dobrych, o których każdy tak rozprawia.

Nie pamiętam już czym jest czyste szczęście.

Nie potrafię go dostrzec, choć na wyciągnięcie ręki.

Jak oko wykol, okryło je bielmo rozczarowań.

Wulkan wściekłej goryczy kipi w moich trzewiach.

Chininą więc obdarowuję hojnie każdego po trochu,

Zatruwając morze poznania.

Chyba tak trochę przewrotnie pragnę, 

Aby cierpieli podobnie do mnie.