Starcza młodość

Miłości najsłodsza, zwana młodością.

Eliksirze prawdy, co z czasem zamierasz

Na wargach tych, co w dorosłość kroczą.

Nieczuli na prądy, które wywierasz.

Stracili wzrok swój bystry,

Pełen skali swych barw.

Ujrzeli szarość strapioną

Krwią wonną skropioną. 

I czasem tylko dostrzegą

Przebłyski tęczy wśród chmur.

I może zdjęci grozą

Zbudują nowy mur.

A inni sięgną po łom

Aby przebić się dalej

Nie wierząc już w zło

Pragnąc uwierzyć, iż życie jest dalej

Tym samym, co dawniej w dziecięcych snach.